Zgodnie z treścią art. 209 kk, przestępstwo niealimentacji popełnia ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące.
Przestępstwo popełnia ten, kto uchyla się od płacenia alimentów określonych co do wysokości orzeczeniem sądowym – ten fragment jest na tyle oczywisty, że moim zdaniem nie trzeba więcej wyjaśniać. Przechodząc dalej, należy wskazać źródła obowiązku alimentacyjnego:
1. wyrok zasądzający alimenty (np. alimenty orzeczone w wyroku rozwodowym);
2. postanowienie zabezpieczające alimenty (np. tracie postępowania w sprawie o rozwód);
3. ugoda zawarta przed sądem lub innym organem (np. w sprawie o alimenty);
4. umowa (np. umowa dotycząca obowiązku alimentacyjnego – art. 138 kro).
Warunkiem odpowiedzialności karnej osoby obowiązanej do uiszczania alimentów jest wysokość zaległości i wynosi ona równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych (np. renta alimentacyjna w wysokości 1000 zł/miesięcznie – próg zaległości to 3000 zł). W przypadku świadczenia innego niż okresowe, opóźnienie musi wynosić co najmniej 3 miesiące.
Zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa wnosi się do prokuratury bądź na policję. W przypadku małoletniego, reprezentuje go rodzic lub inny opiekun prawny. Wskazać należy, że możliwe jest uniknięcie odpowiedzialności karnej za ww. przestępstwo, jeżeli osoba obowiązana do uiszczania alimentów, uiści w całości zaległość w terminie 30 dni od dnia pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego. Jest to na pewno bardzo dobre narzędzie, aby odpowiednio zmotywować dłużnika alimentacyjnego, do wykonywania swojego obowiązku we właściwej wysokości i odpowiednim terminie.